فیلم Amelie و سرگذشت شگفت انگیزش

فیلم Amelie از ژان پیر ژونه بیننده ما را با دنیایی جادویی مواجه می‌کند که در آن شخصیت فیلم، Amelie شادی را در اطراف خود پخش می‌کند و در جستجوی عشق است. فیلم ارزش مثبت فوق العاده‌ای دارد.

از نظر زیبایی شناسی بسیار موفق است، و تاکنون به عنوان “فیلم خوب” شناخته شده‌است. این بعد موفقیت آن را نشان نمی‌دهد. همه فیلم های خوب تا این حد محبوب نیستند.

“سرنوشت شگفت انگیز آملی پولان” فقط یک “فیلم خوب” نیست. مهمتر از همه، موتیف‌هایی را گرد هم می‌آورد که دلبستگی شخصی قوی ایجاد می‌کند.

داستان رهایی، آزادی Amelie

شور و شوق می‌تواند انگیزه اصلی فیلم Amelie باشد: این فیلم داستان رهایی را روایت می‌کند و روشی برای رهایی ارائه می‌دهد.

پدر و مادر آملی عصبی هستند، کودک تحت فشار خانواده خفه می‌شود. برخلاف فیلم‌های دیگری که دوران کودکی کاراکتر را عصر طلایی معرفی می‌کنند ، “آملی پولن” نشان می‌دهد که چگونه می‌توان با رهایی از چارچوب خانواده و اقلیت بودن به خوشبختی دست یافت.

شخصیت‌ها زندانیان دنیای کودکی خود هستند، یا وسواس فکری آن‌ها را بیمار می‌کند. آن‌ها به دنبال رهایی خود از آن هستند. اما در ابتدا آن‌ها نمی‌دانند چگونه این کار را انجام دهند. نینو، که مدت‌ها توسط همکلاسی‌هایش شکنجه شده بود، معتقد است که آزادی وی از طریق بازنویسی هویت‌های شکست خورده غرفه عکس و کشف هویت “شبح غرفه عکس”، محقق می‌شود. او خود را نادیده می‌گیرد و هویت خود را با ترکیب قطعات پاره شده هویت دیگران جستجو می‌کند.

هویت در فیلم Amelie

عکس‌های پاره شده از غرفه‌های عکس، هویت‌هایی هستند که از تصور آن‌ها خودداری می‌کنید، هویت‌هایی که با گفتن “این من نیستم” رد می‌کنید. موضوع هویت ناموفق و ضعیف، یکی از موضوعات اصلی فیلم‌ها است.

در کار قطار شبح، نینو ماسک می‌گذارد. این ماسک نشانه هویتی است که برای یافتن خود در تلاش است که هنوز مردد است. نینو هنوز نفهمیده که کیست.

آملی شخصیتی است که به او می‌فهماند که شخصیت مرموز غرفه عکس چیزی جز تعمیرکار نیست، “یک تکنسین ساده کار خود را انجام می‌دهد، همین”.

Amelie او را با واقعیت پیش پا افتاده آشنا می‌کند و به او می‌فهماند که رهایی و شادی از طریق بیرون آمدن از  تخیل و از طریق تماس واقعی با دیگران حاصل می‌شود.

تلاش برای خوشبختی همگانی در فیلم Amelie

Amelieهمچنین به دنبال رهایی خود است و تلاش او همچنین شامل یک حالت گیجی اولیه است. او برای خود شرط بندی می‌کند، آزمایش‌هایی را اختراع می‌کند (صندوق گنج را به صاحبش، آقای برتودو برگردانید) تا شادی را در اطراف خود به ارمغان بیاورد.

او از دنیای کودکی بیرون می‌آید، از حلقه خانواده برای کشف دیگران، اما به روشی ناقص. جعبه را می‌دهد، اما خودش را از تماس باز می‌دارد.

وقتی آلبوم را به نینو باز می‌گرداند، هنوز از تماس فیزیکی امتناع می‌کند و هزار ترفند دارد تا عکس العمل او را از راه دور، پشت ماسک مشاهده کند. در مواجهه با واقعیت “آملی اصلاً اهمیتی نمی دهد”.

او کمک‌های خیریه می‌کند، اما از طریق هزاران نفر، بدون اینکه هرگز با افراد خود ارتباط مستقیم برقرار کند.

خوشبختی فرد در ازای خوشبختی جمع

Amelie زندگی خود را صرف آزادی دیگران بدون آزادی خود کرده است. آزادی شخصی مستلزم گشودگی واقعی برای دیگران است. نینو، به نوبه خود آملی را آزاد خواهد کرد.

آملی زمانی به خوشبختی دست می‌یابد که به توصیه “مرد شیشه‌ای” بین رهایی، شادی دیگران و خوشبختی خود پیوند برقرار می‌کند. هنگامی که او متقاعد می‌شود “با زندگی برخورد کند”.

افراد ناراضی کسانی هستند که با زندگی دست و پنجه نرم نمی‌کنند و در حباب شیشه‌ای خود باقی می‌مانند (نویسنده، حسود، سرایدار، که بدبختی خود را می‌پذیرند).

آزادسازی خود در فیلم Amelie

فیلم نه تنها داستان رهایی را دنبال می‌کند، بلکه روشی را برای آزادی خود ارائه می‌دهد: ایجاد ارتباط بین شادی دیگران و خود، بین آزادی دیگران و خود. به نظر می‌رسد فیلم دستور خوشبختی را به بیننده می دهد.

یک راوی خارجی وجود دارد که بعد نمایشی گفتمان را تقویت می‌کند. انگشت خود را بر روی آنچه مهم است، با صدا علامت گذاری می‌کند: برتودو “آن غرفه تلفن، آنجا” را پاسخ خواهد داد، فلان روز در چنین ساعتی.

معمولاً راوی “درون دیژتیک” است، او یک شخصیت درون داستان است. (درون، داخلی، حکم، روایت).

در اینجا راوی خارجی است و داستان بعد کلی تری به خود می‌گیرد که برای همه صدق کند. راوی یک شخصیت نیست، او دانای کل است و به عنوان کلمه استاد عمل می‌کند.

با پوفیلمو همراه باشید؛ بهترین فیلم‌های جهان را بهتر بشناسیم.